بیومارکرهای تشخیصی در بیماری مالتیپل اسکلروزیس

هم زمان با گسترش گزینه های درمانی برای بیماری مالتیپل اسکلروزیس، نیاز روز افزونی برای یافتن بیومارکرهایی وجود دارد که از حساسیت بالاتری برخوردار بوده و می توانند میزان فعالیت و سیر بیماری را مشخص کنند. امروزه، بیومارکرهای مختلفی با دقت و قدرت انتخابی بالا در کمک به درمان اولیه، بررسی پاسخ به درمان های دارویی، تشخیص زودهنگام و نیز شناسایی مقاطع مختلف این بیماری به کار می رود. برای مثال، وجود باندهای الیگوکلونالدر مایع مغزی-نخاعی افراد مشکوک به مالتیپل اسکلروزیس در تشخیص زود هنگام بیماری، وجود آنتی بادی های ضد آکوپورین 4 در افتراق بیماری نورومایلیت اُپتیکا از مالتیپل اسکلروزیس و نیز حضور آنتی بادی های خنثی کننده اینترفرون های بتای تزریقی به بیماران در شناسایی عدم پاسخ کافی به درمان، همگی نمونه هایی از فواید بیومارکرهایی است که تاکنون برای بیماری مالتیپل اسکلروزیس مورد بررسی قرار گرفته است. با این حال، هنوز بیومارکری کشف نشده که به وسیله آن تشخیص قطعی بیماری و روند پیشرفت آن داده شود. امید است که تکنیک های مولکولی بتوانند بیومارکرهایی با دقت و حساسیت بالاتری پیدا کرده و پزشکان را در تشخیص و درمان به موقع بیماری یاری نمایند